ظاهری

ظاهری در لغت به معنای بیرونی و قابل مشاهده است. در اصطلاح، به جنبه‌های دیداری و ملموسِ یک شیء یا پدیده اطلاق می‌شود که با حواس پنجگانه قابل درک هستند و در مقابل باطن قرار می‌گیرند که جنبه‌های درونی و پنهان را شامل می‌شود. به طور کلی، این واژه در زمینه‌های مختلفی کاربرد دارد: به ویژگی‌ها و جنبه‌های بیرونی و قابل مشاهده یک شیء یا شخص اشاره دارد؛ مانند ظاهر یک فرد، ظاهر یک ساختمان یا ظاهر یک پدیده. به درخشندگی و میزان نوری که از یک جرم آسمانی در منظر زمین قابل مشاهده است، اشاره می‌کند؛ مانند قدر ظاهری یک ستاره.  به احکامی اطلاق می‌شود که از طریق اصول عملیه به دست می‌آیند و در مقابل حکم واقعی که از ادله شرعی استخراج می‌شود، قرار می‌گیرد. برای مثال، در بحث زیبایی‌شناسی، زیبایی ظاهری به جنبه‌های فیزیکی و قابل مشاهده مانند زیبایی چهره، اندام و پوشاک اشاره دارد، در حالی که زیبایی باطنی به زیبایی‌های درونی و اخلاقی مانند مهربانی و صداقت مربوط می‌شود. در نجوم نیز، قدر ظاهری یک ستاره به میزان روشنایی آن از دید ناظر زمینی بستگی دارد که تحت تأثیر عواملی چون درخشندگی ذاتی ستاره و فاصله آن از زمین قرار می‌گیرد.