طفره رفتن

طفره رفتن از خواب یا به تعویق انداختن زمان خواب یک پدیده روان‌شناختی است که در آن افراد بیشتر از زمانی که قصد دارند بیدار می‌مانند و تلاش می‌کنند تا شب را تحت کنترل خود درآورند، زیرا ممکن است به‌طور ناخودآگاه احساس کنند که در رویدادهای روزانه تأثیر چندانی ندارند. پیشوند انتقام برای نخستین بار در اواخر سال ۲۰۱۰ در چین مشاهده شد و به احتمال زیاد به سیستم کاری ۹۹۶، ۷۲ ساعت در هفته مرتبط است. این واژه به این دلیل به کار می‌رود که بسیاری از افراد احساس می‌کنند این تنها راهی است که می‌توانند در طول روز کنترل بیشتری بر زندگی خود داشته باشند. طبق یک مطالعه که در سال ۲۰۱۴ در هلند انجام شد، اصطلاح «طفره رفتن از خواب» به طور گسترده‌ای رواج پیدا کرد. افراد ممکن است به دلایل گوناگون خواب خود را به تأخیر بیندازند. این افراد ممکن است به طور عمدی از خواب دوری نکنند، بلکه به انجام فعالیت‌هایی که برایشان جذاب‌تر از خواب به نظر می‌رسد، مانند تماشای تلویزیون یا مرور شبکه‌های اجتماعی ادامه دهند. در قرن بیست و یکم، عوامل حواس‌پرتی بسیار زیادی وجود دارد و به همین دلیل، به تعویق انداختن خواب به مراتب آسان‌تر از دهه‌های گذشته شده است. فردی که خواب خود را به تعویق می‌اندازد، ممکن است با عوارض ناشی از این تأخیر مواجه شود. تحقیقات نشان داده‌اند که به تعویق انداختن خواب معمولاً با کمبود خواب و افزایش خستگی در طول روز مرتبط است. این رفتار می‌تواند به کیفیت خواب پایین منجر شود و نشانه‌ای از ضعف در خودتنظیمی باشد. به تأخیر انداختن زمان خواب می‌تواند باعث کم‌خوابی شود که عواقبی نظیر کندی در تفکر، کاهش سطح توجه، ضعف حافظه، تصمیم‌گیری نادرست، استرس، اضطراب و تحریک‌پذیری را به همراه دارد. اگر کمبود خواب به سرعت برطرف نشود، ممکن است عواقب بلندمدتی مانند بیماری‌های قلبی، دیابت، چاقی، ضعف سیستم ایمنی، درد، مشکلات هورمونی و اختلالات روانی ایجاد شود.