ضرور

اگر ضرورت ازین سان نگیردم دامن چگونه دل دهدم کز در تو درگذرم

نماز بر خم محراب آسمان چه ضرور هلال ابروی دلدار قبله‌گاهت بس

ولی گر ضرورت بود پای‌بند نگه دار خود را نکو از گزند

گزک ضرور نباشد شراب غفلت را دلت بر آتش حرص اینقدر کباب چراست؟

ضرور شد پی روزی شدن چه دانستم کزین کران جهان تا بدان کران بدوم

گفت او هم از ضرورت کای اسد از چو من لاغر شکارت چه رسد