صوفیگری، که با نام تصوف نیز شناخته می‌شود، در بطن خود سلوکی عرفانی و روحانی را در بر می‌گیرد که هدف غایی آن تزکیه نفس، گسستن از تعلقات دنیوی و در نهایت وصول به حقیقت مطلق و کمال انسانی است. این مسیر معنوی که ریشه‌های عمیق در آموزه‌های اسلامی دارد، توسط سالکان طریق، عارفان و صوفیان پیگیری می‌شود. در هسته این نگرش، تلاش مستمر فرد برای مهار کردن نفس اماره، پرهیز از دلبستگی‌های فانی دنیا و پالایش باطنی نهفته است تا از این رهگذر، به معرفت حقیقی هستی و قرب الهی دست یابد.
در فرهنگ اسلامی، تصوف به عنوان مکتبی باطنی‌نگر، بر اهمیت تهذیب اخلاق و سلوک عملی تأکید دارد. این مکتب، فراتر از چارچوب‌های ظاهری دین، به دنبال درک عمیق‌تر معانی و حقایق نهفته در متون مقدس و سنت نبوی است. صوفیان با پیروی از شیوه‌های خاصی چون ذکر، مراقبه، خلوت‌نشینی و ریاضت‌های نفسانی، سعی در تصفیه قلب و ذهن از هرگونه آلودگی و رسیدن به حالتی از حضور دائمی در محضر حق دارند. این تجربیات معنوی، اغلب با جذبه‌های عرفانی و کشف و شهود همراه است که فرد را در مسیر تکامل روحی یاری می‌رساند.
