سیفلیس یا سفلیس نوعی بیماری آمیزشی است که توسط باکتری ترپونما پالیدوم ایجاد میشود. این باکتری در سال ۱۹۰۵ برای نخستین بار توسط فریتز شادین و اریش هوفمان شناسایی شد. سیفلیس در چهار مرحله مشخص بروز پیدا می‌کند: اولیه، ثانویه، نهفته و سوم. در سیفلیس اولیه، عفونت از طریق تماس مستقیم جنسی با زخم‌های عفونی فرد مبتلا منتقل میشود. مرحله ثانویه این بیماری به‌صورت متنوعی خود را نشان می‌دهد و معمولاً پوست، غشاهای مخاطی و غدد لنفاوی را درگیر می‌کند. در سیفلیس نهفته، علائمی از بیماری مشاهده نمی‌شود و تشخیص آن تنها از طریق آزمایش‌های سرولوژیکی ممکن است. مرحله سوم که در یک‌سوم از افراد درمان‌نشده بروز می‌کند، به سه نوع دمل سیفلیسی، سیفلیس عصبی متأخر و سیفلیس قلبی-عروقی تقسیم میشود. علاوه بر این، سیفلیس می‌تواند از مادر به جنین منتقل شود، چه در دوران بارداری و چه هنگام زایمان، که به آن سیفلیس مادرزادی گفته میشود. جالب اینکه دو سوم نوزادانی که به این نوع سیفلیس مبتلا هستند، بدون علائم ظاهری به دنیا می‌آیند.
مهم‌ترین راه انتقال این بیماری از طریق رابطه جنسی است، اما همچنین امکان انتقال از مادر باردار به جنین نیز وجود دارد. بوسیدن زخمی نزدیک به دهان، و همین‌طور آمیزش دهانی، مهبلی یا مقعدی می‌توانند سبب انتقال شوند؛ بااین‌حال، بیماری از طریق استفاده مشترک از صندلی توالت، وسایل روزمره، وان حمام، ظروف غذا یا لباس منتقل نمی‌شود.
سیفلیس معمولاً با ظهور زخم‌های بدون درد بر روی اندام تناسلی، دهان یا مقعد (مرحله اولیه) آغاز میشود. باکتری‌ها پس از این مرحله ممکن است سال‌ها در بدن فرد نهفته و غیرفعال باقی بمانند و سپس دوباره فعال شده و وارد مراحل بعدی بیماری شوند. بنابراین، تشخیص زودهنگام آن دشوار است و تأیید قطعی عفونت فقط از طریق آزمایش خون یا بررسی میکروسکوپی امکان‌پذیر خواهد بود.
