روشناس

خوشم که ضعف چنان کرده روشناس مرا که چشم آینه مژگان کند قیاس مرا

در خاکدان عبرت غیر از نفس چه داریم پر روشناست بیدل شمع مزار عنقا

آن فتنه ای که مرا از تو التماس نیست تا هست او به ملک دلم روشناس نیست

در حسن نقش تن ندهد دل چو ساده شد آیینه روشناس به دیدن نمی شود

امشب که روشناس اثر بود آه ما بیدار بود بخت ولی دیده خواب داشت

یاد روی او کتانم را لباس ماه کرد عشق او آیینه ام را روشناس آه کرد