رهیده

با چابکان دلبر و شوخان دلفریب بسیار درفتاده و اندک رهیده‌اند

هزار شاخ برهنه قرین حلهٔ گل شد هزار خار مغیلان رهیده گشت ز خاری

این گردن ما زین رسن پیسهٔ ایام کی گردد چون گردن احرار، رهیده؟

مقبل کسی که شادی وصل تو دیده است خرم دلی که از غم هجران رهیده است

مستان جام شوق ز مستی و بیخودی از قید هست و نیست اسیری رهیده اند