رهزن

ای زده راه بر دلم نرگس نیم مست تو رهزن دل شدی مرا روح روان کیستی

ملالت نفزایید دلم را هوس دوست اگر رهزندم جان ز جان گردم بیزار

دامن ریگ روان را خار نتواند گرفت دست رهزن کوته است از کاروان عاشقان

زین مشت پرکه رهزن آرام‌کس مباد برآشیان الفت عنقا زدیم پا

از کوی رهزنان طبیعت ببر قدم وز خوی رهروان طریقت طلب وفا

هستند رهزنان خزان، گوش بر صدا بی صوت ازان بود جرس کاروان گل