کلمه «دید روز» به توانایی چشم در دیدن محیط اطراف تحت نور طبیعی یا روشنایی کافی اشاره دارد. این نوع بینایی عمدتاً توسط سلول‌های مخروطی شبکیه انجام می‌شود و امکان تشخیص جزئیات، رنگ‌ها و اشکال مختلف را فراهم می‌کند. به عبارت دیگر، دید روز پایه‌ای‌ترین شکل بینایی انسان در شرایط نور کافی است و تفاوت چشمگیری با دید شبانه دارد.
دید روز به دلیل فعالیت مخروط‌ها امکان دید رنگی و تفکیک جزئیات ریز را فراهم می‌کند. این بینایی در نور کم یا تاریکی کاهش می‌یابد و نیازمند روشنایی محیط است. افراد با این دید طبیعی قادرند اشیاء نزدیک و دور را با دقت مشاهده کنند و عملکرد بینایی‌شان در طول روز بهینه است، به ویژه برای فعالیت‌هایی مانند مطالعه یا رانندگی در روز.
دید روز نقش کلیدی در تعامل انسان با محیط دارد و پایه بسیاری از فعالیت‌های روزمره است. این نوع بینایی در ارزیابی سلامت چشم و تشخیص مشکلات بینایی، مانند ضعف مخروط‌ها یا اختلالات رنگی، اهمیت دارد. در اصطلاح علمی، به آن «photopic vision» نیز گفته می‌شود و نشان‌دهنده توانایی طبیعی چشم برای عملکرد در نور کافی است.
