دوس

پر همی‌بیند سرای دوست را آنک از نور الهستش ضیا

تو اگرچه ناگزیری ز نصیحت من ای دوست نبود مرا گریزی ز کمند مشگمویان

امید و رنج خود بر باد دادم چو راز دوستی بر وی گشادم

گر دوست شه دست ره ته سر بما لنّی بو اون هشت و چار نظر با تو بئی بو

مکن ای دوست اگر بتوان کرد هر چه از شور وز شر بتوان کرد

چشم بر کار دوست دار چنان که غیوران بر اهل پردهٔ خویش