آذین زدن که در برخی منابع به آن آذین بستن نیز گفته می‌شود، به عملیات تزئین و زیباسازی دکانها، بازارها و فضاهای عمومی اشاره دارد که به طور سنتی در ایام جشن، شادمانی و اعیاد انجام می‌پذیرد. این رسم که ریشه‌های عمیقی در فرهنگ ایرانی دارد، نه تنها جلوه‌ای بصری به محیط می‌بخشد، بلکه بیانگر حس مشارکت جمعی، شادی و اهمیت دادن به مناسبت‌های خاص است. از گذشته‌های دور، بازاریان و کسبه با صرف وقت و هنر خود، کوشیده‌اند تا با استفاده از المان‌های رنگارنگ، پارچه‌ها، گل‌ها و نورپردازی، فضایی دلنشین و جشن‌گونه را برای شهروندان خلق کنند.
آذین‌بندی اما فراتر از یک اقدام صرفاً تزئینی است؛ این عمل، کارکردهای فرهنگی و اجتماعی مهمی را نیز بر عهده دارد. اولاً، نشان‌دهنده روحیه همدلی و همراهی مردم در بزرگداشت مناسبت‌هاست. ثانیاً، با ایجاد فضایی شاد و پرنشاط، به تقویت حس تعلق خاطر شهروندان به جامعه و تاریخ خود کمک می‌کند. در بسیاری از فرهنگ‌ها، تزئینات شهری در ایام نوروز، ماه رمضان، یا اعیاد مذهبی و ملی، نمادی از امید، نو شدن و پاسداشت سنت‌ها محسوب می‌شود. این تزئینات می‌توانند شامل نصب بیرق‌ها، ریسه‌های رنگی، تابلوهای خوشنویسی شده و حتی اجرای نمایش‌های آیینی باشند که همگی در ارتقای روحیه عمومی و ایجاد خاطرات خوش جمعی نقش بسزایی دارند.
