واژه‌ای است که در زبان فارسی به عنوان یک صفت، معنای مربوط به اثبات یا نشان‌دهنده اثبات را به خود می‌گیرد. این کلمه از ریشه اثبات مشتق شده است که خود به معنای محکم کردن، برقرار ساختن، یا آوردن دلیل و برهان برای صحت چیزی است. بنابراین، هرگاه چیزی را اثباتی بخوانیم، به این نکته اشاره داریم که آن شیء، مفهوم، یا عمل، ماهیتی دارد که در جهت تأیید، تحقیق، یا ارائه شواهد برای صحت مطلبی گام برمی‌دارد. این صفت نه تنها در محاورات روزمره کاربرد دارد، بلکه در متون علمی، حقوقی و فلسفی نیز جایگاه ویژه‌ای یافته و به دقیق‌تر شدن بیان کمک شایانی می‌کند.
کاربرد این صفت محدود به یک حوزه خاص نیست و می‌توان آن را در زمینه‌های مختلف مشاهده کرد. برای مثال، در علم حقوق، ادله اثباتی به مجموعه شواهد و قرائنی اطلاق می‌شود که در دادگاه برای اثبات جرم یا بی‌گناهی متهم ارائه می‌گردند. در فلسفه و منطق، یک گزاره اثباتی گزاره‌ای است که وجود یا وقوع چیزی را تأیید می‌کند و در مقابل گزاره‌های سلبی قرار می‌گیرد که به نفی یا عدم وجود چیزی می‌پردازند. همچنین، در تحقیقات علمی، روش‌های اثباتی به متدهایی گفته می‌شود که هدفشان جمع‌آوری شواهد تجربی و داده‌های قابل مشاهده برای تأیید یا رد فرضیات است. این تنوع در کاربرد، بیانگر عمق و گستردگی معنایی این صفت در زبان فارسی است.
