واژه آمد و رفت که به صورت ایاب و ذهاب نیز شناخته می‌شود، به معنای رفت و آمد مداوم و رفت و آمد بین دو مکان یا دو فرد است. این اصطلاح بیانگر پویایی و جریان پیوسته در یک موقعیت خاص است، خواه این موقعیت مربوط به جابجایی فیزیکی افراد باشد یا تبادلات مفهومی و ارتباطی. در لایه‌های عمیق‌تر، می‌تواند به چرخه‌های طبیعت، تغییر فصل‌ها، یا حتی سیر تحول مفاهیم و ایده‌ها اشاره داشته باشد.
در مفهوم اجتماعی و ارتباطی، آمد و رفت نشان‌دهنده روابط فعال و پویای بین افراد یا گروه‌هاست. این رفت و آمدها می‌توانند در سطوح مختلفی از روابط شخصی، حرفه‌ای، یا حتی دیپلماتیک تعریف شوند. جامعه‌ای که در آن آمد و رفت بالاست، معمولاً جامعه‌ای پویا، فعال و در حال تبادل است، جایی که ایده‌ها، فرهنگ‌ها و فرصت‌ها به راحتی بین اعضای آن جریان می‌یابد.
از منظر فلسفی و وجودی، آمد و رفت را می‌توان بازتابی از ماهیت ناپایدار و در عین حال پیوسته هستی دانست. زندگی خود چرخه‌ای از آمدن و رفتن است؛ تولد و مرگ، شروع و پایان، همه جلوه‌هایی از این قانون بنیادین هستند. درک و پذیرش این چرخه، به ما کمک می‌کند تا با تغییرات زندگی روبرو شویم و ارزش هر لحظه را بیشتر درک کنیم. این مفهوم، هم در جزئیات زندگی روزمره و هم در کلیت هستی، حضوری پررنگ دارد.