شادیچه، که در لغت‌نامه دهخدا و فرهنگ‌های لغت معتبر فارسی به عنوان بالاپوش تعریف شده است، واژه‌ای است که ریشه در تاریخ و فرهنگ این مرز و بوم دارد. این کلمه که در برخی منابع به لحاف نیز ترجمه شده است، در دوران گذشته به نوعی پوشاک گفته می‌شده که وظیفه گرم نگه داشتن بدن را بر عهده داشته است. ظاهراً این واژه با زبان تازی (عربی) نیز ارتباط معنایی داشته و در آن زبان معادل لحاف بوده است.
با توجه به تعاریف موجود، می‌توان دریافت که شادیچه، علاوه بر معنای ظاهری خود به عنوان یک بالاپوش، حامل بار معنایی عمیق‌تری نیز بوده است. این واژه، یادآور سنت‌های دیرین در زمینه پوشاک و اهمیت گرمای خانگی و آسایش در فصول سرد سال است. بررسی واژگان این‌چنینی، دریچه‌ای به سوی درک بهتر شیوه‌های زندگی، فرهنگ و حتی زبان نیاکان ما می‌گشاید.
