زیاگان، که در علوم جانوری به آن فونا نیز گفته می‌شود، به مجموعه‌ای غنی از گونه‌های جانوری اطلاق می‌گردد که به طور همزمان در یک منطقه جغرافیایی مشخص سکونت دارند. این مفهوم، که گستره وسیعی از میکروارگانیسم‌ها تا پستانداران بزرگ را در بر می‌گیرد، نمایانگر تنوع زیستی یک اکوسیستم در یک بازه زمانی معین است. درک زیاگان یک منطقه، کلید شناخت پویایی‌های زیست‌محیطی، روابط بین گونه‌ها و تاثیر عوامل محیطی بر بقا و پراکندگی آن‌هاست.
مطالعه آن، که خود شاخه‌ای تخصصی از زیست‌شناسی است، به ما امکان می‌دهد تا ساختار جوامع زیستی، جایگاه هر گونه در شبکه غذایی و الگوهای مهاجرت و تولید مثل را تحلیل کنیم. این دانش برای ارزیابی سلامت اکوسیستم‌ها، شناسایی گونه‌های در معرض خطر و تدوین راهبردهای حفاظتی مؤثر، حیاتی است. به عنوان مثال، رصد تغییرات در ترکیب زیاگان می‌تواند نشان‌دهنده اثرات تغییرات اقلیمی، آلودگی یا دخالت‌های انسانی بر یک زیستگاه باشد.
در نهایت، این مفهوم نه تنها از دیدگاه علمی اهمیت دارد، بلکه در جنبه‌های عملی مانند کشاورزی (با توجه به حشرات گرده‌افشان یا آفات)، گردشگری (طبیعت‌گردی و مشاهده حیات وحش) و حتی پزشکی (شناسایی منابع بالقوه دارویی از موجودات دریایی یا خشکی‌زی) نیز نقش بسزایی ایفا می‌کند. بنابراین، حفظ و حراست از زیاگان، سرمایه‌گذاری در جهت بقای تنوع زیستی و تضمین سلامت سیاره زمین برای نسل‌های آینده است.
