ذباله

عجب که بند شود تا به پشت گاو زمین نعوذباله اگر پا فرو رود به خلاب

عیاذباله از روزی که عشقم در جنون آرد سر زنجیر گیرد و ز در عقلم درون آرد

نعوذباله اگر بگذری به جانب غیر تو می‌خرامی و من رشک بر زمین دارم

این همی گفت و ذبالهٔ نور پاک از لبش می‌شد پیاپی بر سماک

چو اندر ذباله شهنشه رسید زکوفه یکی مرد از ره رسید

ورنه نعوذباله فردا این باغ و کاخ و سرو و سمن نیست