معنی لغوی:
تفضیح در زبان فارسی به معنای رسوا کردن است و به عمل افشای عیوب و نواقص یک فرد یا گروه و به تبع آن، رسوا کردن آن‌ها دلالت دارد. این واژه به نوعی به بیان نقاط ضعف و ناپسند یک شخص یا گروه اشاره دارد که باعث می‌شود آن‌ها در نظر دیگران بی‌اعتبار و رسوا شوند.
کاربردها:
در گفتگوهای اجتماعی: تفضیح ممکن است در بحث‌ها و گفتگوهای اجتماعی به کار رود، به ویژه زمانی که فردی به دنبال افشای نادرستی‌ها یا رفتارهای ناپسند دیگران باشد.
در ادبیات و شعر: این واژه می‌تواند در شعر و نثر برای توصیف رسوایی یا فضیحت یک شخصیت استفاده شود و به نوعی به نقد اجتماعی و سیاسی اشاره داشته باشد.
تفاوت با واژه‌های مشابه:
تفضیح با واژه‌هایی مانند تحقیر یا سرزنش متفاوت است، چرا که بیشتر به افشای عیوب و رسوایی اشاره دارد تا صرفاً تحقیر کردن.
