بیعت گرفتن، به معنای گرفتن عهد و پیمان اطاعت از کسی است. این عمل در طول تاریخ، به‌ویژه در مسائل سیاسی و نظامی، برای تثبیت قدرت و ایجاد اتحاد به کار رفته است. مفهوم بیعت، صرفاً یک سوگند خشک و خالی نیست، بلکه نشان‌دهنده پذیرش اقتدار و تعهد به پیروی از دستورات فردی است که بیعت از او ستانده می‌شود. این پیمان می‌تواند در قالب‌های مختلفی صورت گیرد، از اعلام وفاداری عمومی گرفته تا سوگندهای شخصی و خصوصی.
در بافتار تاریخی ایران، بیعت گرفتن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بوده است. فرمانروایان برای تحکیم جایگاه خود و اطمینان از وفاداری سپاهیان و رعایا، مراسم بیعت را برگزار می‌کردند. این مراسم، هم جنبه نمادین داشت و هم عملی؛ نمادین از این جهت که اقتدار حاکم را به نمایش می‌گذاشت و عملی از این نظر که تعهد افراد به خدمت و جان‌نثاری را تضمین می‌کرد. متن اشاره می‌کند که چگونه فردی به نام محمد امین، عموی خود سلیمان را به این امر گماشت و او نیز از تمام سپاه و رعیت بیعت گرفت. این نشان‌دهنده ساختار قدرت و سلسله‌مراتب در آن دوران است.
گسترش این مفهوم به امروز، می‌تواند در اشکال مختلفی دیده شود، هرچند واژه بیعت کمتر به کار می‌رود. در واقع، هرگاه افراد با یک رهبر، یک سازمان، یا حتی یک ایدئولوژی اعلام وفاداری می‌کنند و خود را متعهد به پیروی از آن می‌دانند، نوعی بیعت صورت گرفته است. این می‌تواند در قالب رأی دادن به یک نامزد انتخاباتی، پیوستن به یک جنبش اجتماعی، یا حتی پذیرش قوانین و مقررات یک جامعه باشد. بنابراین، مفهوم بیعت، گرچه ریشه‌های تاریخی دارد، اما همچنان در روابط انسانی و اجتماعی، به‌ویژه در شکل‌دهی به همبستگی و اطاعت، کاربرد دارد.