کنگر فرنگی، که با نام علمی Cynara scolymus شناخته می‌شود و در متون طب سنتی ایرانی از آن به ارده شاهی یاد شده است، گیاهی یک‌ساله و بومی مناطق جنوبی اروپا و کرانه‌های دریای مدیترانه است. غنچه نارس این گیاه، بخش خوراکی آن را تشکیل می‌دهد که عمدتاً به صورت آب‌پز مصرف می‌شود. این گیاه از تیره کاسنیان است و از دیرباز در فرهنگ غذایی و درمانی مناطق مدیترانه‌ای جایگاه ویژه‌ای داشته است.
آنچه تحت عنوان کنگر فرنگی در دسترس عموم قرار می‌گیرد، در واقع غنچه‌های ناشکفته گل این گیاه هستند که به ویژه "قلب" آن و برگه‌های گوشتی بیرونی‌اش خوراکی محسوب می‌شوند. کنگر فرنگی یا انگنار، گیاهی علفی و چندساله است که در ایران نیز کشت می‌شود. در پزشکی نوین، عصاره آن تحت عنوان "کوفیتول" به شکل آمپول یا قطره برای مصارف درمانی تجویز می‌گردد که نشان‌دهنده اهمیت دارویی آن است.
این گیاه، که در مناطق گرم و نیمه‌خشک به ارتفاع یک تا دو متر می‌رسد، در بهار و اوایل تابستان گل می‌دهد و برای رشد بهینه به آب و هوای مدیترانه‌ای نیازمند است، هرچند تا حدودی در برابر خشکی نیز مقاومت نشان می‌دهد. بخش خوراکی کنگر فرنگی، کالری کمی داشته و سرشار از فیبر، ویتامین C، فولات، پتاسیم و آنتی‌اکسیدان‌ها است. همچنین، حاوی ترکیب فعالی به نام سینارین است که با تحریک ترشح صفرا، به بهبود عملکرد کبد و هضم چربی‌ها کمک شایانی می‌کند.