دانشنامه اسلامی
مهدی بن علی (۱۲۲۶-۱۲۸۹ق/۱۸۱۱-۱۸۷۲م)، فقیه، اصولی، مرجع تقلید، ادیب و شاعر بود. وی در نجف دیده به جهان گشود. علوم اسلامی را نزد پدر و عمویش شیخ حسن و برادرش شیخ محمد و دیگر عالمان نجف آموخت و به رتبۀ اجتهاد رسید و از پدر و عمویش حسن اجازۀ روایت یافت.
حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۳، ص۹۷، قم، ۱۴۰۵ق.
شیخ حسن مامقانی، سیّداسماعیل صدر (۱۲۵۵-۱۳۳۸ق/۱۸۳۹-۱۹۱۹م)، شیخ فضل الله نوری (۱۳۲۷ق/۱۹۰۹م)، شیخ عبدالله مازندرانی (د ۱۳۳۳ق/۱۹۱۴م) و سیدکاظم یزدی (۱۲۴۷-۱۳۳۷ق/۱۸۳۱-۱۹۱۸م) از شاگردان بنام حوزۀ درس وی بودند.
جایگاه وی نزد شیخ انصاری
او از عالمان مورد اعتماد شیخ مرتضی انصاری بود و شیخ بسیاری از امور شرعی و عرفی را به وی ارجاع می کرد. پس از درگذشت انصاری، بسیاری از مردم شهرهای ایران و قفقاز و عراق از مهدی تقلید کردند. موقوفۀ «اوده» هند، در نجف به دست او توزیع می گردید. وی ۲ مدرسۀ دینی در نجف و کربلا بنیاد نهاد که طلاب از آن بهره ور شدند.
ساخت مدرسه علمیه
...
