دانشنامه اسلامی
غنچۀ باز شعر در قالب مستزاد است .
این مستزاد بلند با ابیات :
بنام آنکه جانرا فکرت آموخت / قبای عاشقی دوخت
چراغ دل بنور جان بر افروخت / سراپا جان و دل سوخت
ز فضلش هر دو عالم گشت روشن / یکی جان و یکی تن
ز فیضش خاک آدم گشت گلشن / زهی مأوی و مسکن
این مستزاد عرفانی , با اضافه کردن واژگان بر پایان هر مصراع ِ مثنوی گلشن راز نگارش شده است .
