لغت نامه دهخدا
- بقره بنی اسرائیل ؛ بقره و گاوی که خداوند بوسیله موسی ( ع ) بنی اسرائیل را فرمان به ذبح آن دادکفاره گناهان را. و آن قوم با سوءالات بیجای خود و خواستن نشانیهای دقیق گاو، آنرا منحصر به یک گاو کردند و بدین وسیله خود را بزحمت افکندند. رجوع به قرآن ( 66/2 به بعد ) شود.
|| کنایه است از نفس هنگامی که برای ریاضت مستعد گردد و صلاحیت ریشه کن کردن هوا و هوسی که حیات آن است در آن پدید آید چنانکه پیش از این حالت نفس را کبش خوانند و پس از اتخاذ سلوک بدنه گویند. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ).
بقرة. [ ب َ ق َ رَ ] ( اِخ ) نام سوره دویم از قرآن کریم و آن دویست و هشتاد و شش آیت است ، پس از فاتحه و پیش از آل عمران.
