استاوانگر
دانشنامه عمومی
سابقهٔ استاوانگر، به عنوان یک شهر، به قرون وسطی برمی گردد. استاوانگر در سال ۱۸۳۷ هم زمان با رسمیت پیدا کردن قانون خودگردانی محلی، در نروژ، به عنوان یک محدودهٔ شهرداری و شهر، تأسیس شد. این شهرداری، بین سالهای ۱۸۶۷ تا ۱۹۵۳ ضمن ادغام با مناطق و شهرهای همجوار و جزایر اطراف، بارها گسترش پیدا کرده است. در سال ۱۹۶۵ میلادی، ۱۲۱ جزیره متعلق به محدودهٔ شهرداری استاوانگر بودند. از این تعداد ۷ جزیره، در سال ۱۹۷۸ به خاک اصلی شبه جزیرهٔ اسکاندیناوی متصل شده اند. بزرگترین این جزایر ۵٫۳ کیلومتر مربع مساحت دارد. با تغییرات اعمال شده، در سال ۲۰۲۰ میلادی، تعداد جزایر متعلق به محدودهٔ شهرداری استاوانگر به ۳۲۶ جزیره رسید. بزرگترین این جزایر، رِنِنسْ اُوی بود که ۴۰٫۷ کیلومتر مربع مساحت دارد.
مورد قابل توجه دیگر، بزرگترین جزیره در ریفیلکه، اُومبو است که ۵۷٫۵ کیلومتر مربع مساحت دارد و قبلاً با دو شهرداری سابق، که در تقسیمات جدید، دیگر به شکل و اسم قبلی وجود ندارند، به طور مشترک اداره می شد؛ اما از سال ۲۰۲۰ میلادی، ادارهٔ آن، به طور کامل به حوزهٔ شهرداری استاوانگر، منتقل شد. پس از آخرین تغییرات، استاوانگر، در بخش خشکی، از سمت جنوب، با ساندنس، در جنوب غربی با سولا و راندابرگ در غرب، دارای مرز مشترک است. دیگر مرزهای استاوانگر در سمت شمال و شمال غربی و غرب و شرق آبدره هستند. از جمله در سمت شمال غربی، آبدره بوکنافیورد، تیسور را از محدودهٔ شهرداری استاوانگر، جدا می کند.
دانشنامه آزاد فارسی
دریابندر و مرکز بخش روگالان، در جنوب غربی نروژ، به فاصلۀ ۱۶۰کیلومتری جنوب برگن، با ۱۶۸,۶۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). چهارمین شهر بزرگ نروژ است. از ۱۹۶۹ مرکز اکتشاف و بهره برداری از نفت دریای شمال کشور مزبور بوده است و چندین شرکت نفتی چند ملیتی در آن فعالیت دارند. همچنین مرکز ناحیۀ پرورش گوسفند است. این شهر کارگاه کشتی سازی مهمی دارد و شرکت های کشتی رانی، کشتی های خود را در این جا به ثبت می رسانند. استاوانگر بیش از ۱۰۰ کارخانۀ کنسروسازی داشت، اما از دهۀ ۱۹۶۰ روبه زوال نهادند. کلیسای جامعی به سبک گوتیک دارد، که از قرن ۱۲م برجا مانده است.
