معنی الثاء | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

الثاء. [ اِ ] ( ع مص ) لَثی ( شلم تنک ) خورانیدن. ( منتهی الارب ). شِلِم ( صمغ ) برآوردن. || آب چکیدن از اطراف درخت. ( منتهی الارب ).

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ث، از صامتها، پنجمین حرف از الفبای فارسی، چهارمین حرف از الفبای عربی (اَبْتَثْ)، در ترتیب ابجدی حرف بیست وسوم (در شکل ثَخِذْ، با ارزش عددی پانصد) و در اختصارات نشانه « حدیث » است.
در نوشتار به صورتهای ث (در اول)، ث (در وسط)، ث (در آخر) و ث (جداگانه) می آید.تلفظ آن در فارسی مانند سین است و تنها در وامواژه ها (کلمات دخیل) دیده می شود.
آوانویسی
ث در زبانهای ایرانی باستان (فارسی باستان و اوستایی ) وجود داشته است و زبان شناسان معمولاً آن را با تتای یونانی به شکل th آوانویسی می کنند.
دگرگونی ها
دگرگونیهای ث از دوره باستان تا امروز به این ترتیب است:ث آغازی فارسی باستان (در اوستایی s) غالباً در دوره میانه و نو به S بدل شده است.ث میانی ایرانی باستان، در ایرانی میانه غربی به h بدل شده و به همین شکل به فارسی امروز رسیده است. گروه باستانی r در دوره میانه و نو در زبانهای ایرانی شمال غربی به r) h) و در زبانهای ایرانی جنوب غربی به s بدل شده است. r باستانی، بندرت در دوره میانه و نو، به fr بدل شده است.
آواشناسی
...