فژ

لغت نامه دهخدا

فژ. [ ف َ ] ( اِ ) چرک وریم و سخ. ( از برهان ). پژ. فژه. رجوع به فژاک ، فژاکن و فژاگین شود. || غم و رنج :
بدانست کآن گفتن اوست کژ
دلش ز آتش غم برآورد فژ.فردوسی. || یال. بش. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
ستیزه ای بدل عاشقان به ساق و میان
بلای گیسوی دوشیزگان به بش و به فژ.عسجدی.

فرهنگ معین

(فُ ) (اِ. ) بُش ، پُش ، فُش ، یال اسب .
(فَ ) (اِ. ) چرک ، ریم .

فرهنگ عمید

یال اسب.
چرک، ریم.

فرهنگ فارسی

( اسم ) یال اسب .

ویکی واژه

چرک، ریم.
بُش، پُش، فُش ؛ یال اسب.