گوجه سبز، که به نام‌های آلوچه سبز یا آلوچه نیز شناخته می‌شود و در تالشی به آن اَرو می‌گویند، درختی از خانواده گل سرخیان است. میوه این درخت کوچک و آبدار بوده و دارای پوستی نازک به رنگ‌های سبز یا قرمز و یک هسته سخت است. بر اساس متون قدیمی، این گیاه قدمتی ۲۰۰۰ ساله دارد و چینی‌ها نخستین کسانی بودند که به کشت آن پرداختند. گفته می‌شود که این گیاه از طریق سوریه یا ایران به یونان منتقل شده است. درختان گوجه سبز در مناطق معتدل بهترین رشد را دارند و در آب و هوای ملایم به رنگ‌های ارغوانی، قرمز، نارنجی، زرد و سبز روشن درمی‌آیند. آب و هوای سرد می‌تواند باعث تغییر رنگ میوه به قهوه‌ای و کاهش کیفیت آن شود و بر طعم آن نیز تأثیر بگذارد. این میوه به سرعت می‌رسد و مدت نگهداری آن در یخچال حدود ۴ روز است. گوجه سبز به صورت تازه و همچنین در خورش‌ها مصرف می‌شود و غنی از ویتامین C، اسید مالیک و اسید سیتریک است. مصرف زیاد آن ممکن است باعث نفخ معده شود. طعم این میوه ترش و بافت آن سفت و ترد است و در میان ایرانیان معمولاً با نمک به عنوان تنقلات مصرف می‌شود. درخت گوجه سبز در بیشتر نواحی ایران، به ویژه در شمال غربی کشور، کشت و برداشت می‌شود و نوع اصلاح شده آن، به ویژه نوع بادامی، در شهر سردرود رونق زیادی دارد. در بسیاری از مناطق ایران، از جمله مازندران، گیلان، گلستان و اصفهان، این میوه در زبان فارسی به نام آلوچه شناخته می‌شود. گفته می‌شود که ساکنان شهرهای صنعتی در گذشته با کشاورزی و نام این میوه آشنا نبودند و به دلیل شباهت آلوچه به گوجه‌فرنگی نارس، نام گوجه سبز را برای آن انتخاب کردند. از آن زمان، در بسیاری از شهرهای بزرگ و کوچک ایران، آلوچه به گوجه سبز معروف شده است.
