حاتم طائی با نام کامل حاتم بن عبدالله بن سعد بن الحشرج بن أمریء القیس، یکی از شخصیت‌های برجسته عرب و از قبیلهٔ طائی، یکی از قبایل معروف شبه‌جزیره عربستان است. در خوزستان، دودمان بنی طرف و بنی لام عبدالخان نسب خود را به این قبیله نسبت می‌دهند. او همچنین شاعر بوده و دیوان شعری به نام دیوان حاتم‌الطّائی دارد. قبیلهٔ حاتم طائی در منطقه‌ای میان دو کوه معروف به بلاد الجبلین سکونت داشتند. این منطقه بعدها به دیار حاتم طائی یامنازل حاتم الطائی معروف شد که امروزه روستای توارن نامیده می‌شود و در ناحیهٔ حائل در شمال عربستان سعودی واقع شده است. حاتم در این مکان زندگی کرده و در همان‌جا نیز درگذشت. قبر او در محوطه‌ای در پای کوه توارن قرار دارد و به عنوان زیارتگاهی برای مردم از داخل و خارج عربستان شناخته می‌شود. حاتم پیش از ظهور اسلام به دین مسیحیت گرایش داشت و در سال ۶۰۵ میلادی وفات یافت. آثار باقی‌مانده از قصر او و همچنین اجاق معروف به اجاق غذای حاتم هنوز در پای کوه موجود است. حاتم یکی از شاعران بزرگ عرب به شمار می‌رفت و در میان جوانان و پیران از احترام ویژه‌ای برخوردار بود. او فردی بخشنده، شجاع، قوی و مهمان‌نواز بود. تنها به نام خدا قسم می‌خورد و همواره راستگو بود. در ماه رجب کسی را نمی‌کشت، زیرا این ماه در قبیله‌اش مورد احترام قرار داشت. هر روز ده شتر قربانی می‌کرد و به اطعام مردم می‌پرداخت. او مردمی‌دار بود و مردم به دور او جمع می‌شدند. داستان‌ها و حکایات زیادی از کرم، سخاوت و شجاعت او به یادگار مانده است.
