ضرب‌المثل «خود گویی و خود خندی، عجب مرد هنرمندی» به فردی اشاره دارد که در یک جمع یا موقعیت اجتماعی چیزی می‌گوید که فقط خودش به آن می‌خندد و دیگران به آن توجهی نمی‌کنند. این ضرب‌المثل به صورت کنایه‌آمیز به این معناست که فرد به خیال خود باهوش و خلاق است، اما در واقع نمی‌تواند احساسات یا واکنش‌های مثبت دیگران را برانگیزد.
معنای عمیق‌تر
این ضرب‌المثل به ما یادآوری می‌کند که گاهی افراد در تلاش برای جلب توجه یا ایجاد خنده، اقداماتی انجام می‌دهند که تنها خودشان را سرگرم می‌کند و دیگران هیچ واکنشی نشان نمی‌دهند. در واقع، این رفتار می‌تواند به نوعی خودشیفتگی یا بی‌توجهی به احساسات دیگران تعبیر شود.
نقد اجتماعی
این عبارت در موقعیت‌هایی به کار می‌رود که فردی در تلاش است تا خود را در کانون توجه قرار دهد، در حالی که این تلاش نتیجه‌ای ندارد و نشان‌دهنده عدم درک او از محیط و مخاطبانش است. به عبارت دیگر، این نوع رفتار ممکن است به عنوان یک تلاش نافرجام برای به دست آوردن توجه و تأثیرگذاری بر دیگران تلقی شود.
اهمیت ارتباط موثر
این ضرب‌المثل به ما می‌آموزد که در ارتباطات اجتماعی، صرفاً گفتن یک شوخی یا نکته خنده‌دار کافی نیست. برای اینکه بتوانیم بر دیگران تأثیر بگذاریم، باید به احساسات و واکنش‌های آن‌ها توجه کنیم و سعی کنیم گفتارمان با روحیات و انتظارات جمع هماهنگ باشد.
