منشا چشمه

منشأ چشمه، به نقطه آغازین و سرچشمه‌ای اطلاق می‌گردد که آب‌های زیرزمینی از آنجا راهی به سطح زمین یافته و به صورت جریانی پایدار و طبیعی پدیدار می‌شوند. این اصطلاح، بیانگر محل پیدایش و خاستگاه اصلی چشمه است که در دل ساختارهای زمین‌شناختی شکل می‌گیرد. منشأ، این واژه ریشه‌ای عربی داشته و در زبان فارسی به معنای اصل، سرچشمه، خاستگاه و محل پیدایش به کار می‌رود و بر نقطه شروع و مبدأ دلالت دارد. چشمه، به جریانی طبیعی از آب گفته می‌شود که از اعماق زمین به سطح آمده و به صورت پایدار به جاری شدن ادامه می‌دهد. چشمه‌ها عموماً در مناطقی با شیب مناسب، شکستگی‌ها یا لایه‌های نفوذپذیر زمین شکل می‌گیرند. بنابراین، منشأ چشمه به صورت کلی به محلی اشاره دارد که آب‌های زیرزمینی پس از نفوذ در لایه‌های مختلف خاک و سنگ، در نقطه‌ای خاص از زمین متمرکز شده و از آنجا به بیرون تراوش می‌کنند و جریان چشمه را تشکیل می‌دهند. در یک منظره کوهستانی که آب زلال از لابه‌لای شکاف‌های سنگی به بیرون سرازیر شده و رودی خروشان را تشکیل می‌دهد، منشأ چشمه دقیقاً همان نقاطی در بافت سنگ است که آب از دل کوه آغاز به جریان می‌کند و حیات را به دامنه و دشت هدیه می‌دهد.