هفت سین

هفت‌سین، سفره‌ای است که شامل هفت عنصر نمادین از طبیعت می‌باشد و نام هر یک از آن‌ها با حرف سین آغاز می‌شود. این سفره به‌طور سنتی در ایام نوروز، سال نو ایرانی، چیده می‌شود. هفت‌سین یکی از معروف‌ترین مراسم نوروز است که بر روی زمین یا میز قرار می‌گیرد و معمولاً اعضای خانواده در زمان تحویل سال در کنار آن جمع می‌شوند. این سفره شامل انتخاب و گردآوری هفت مورد از موارد زیر است: سیب، سنجد، سماق، سیر، سرکه، سبزه و سمنو. به‌علاوه، برای تکمیل مفاهیم روحانی و نمادین این عناصر، چیزهای دیگری نیز بر روی سفره قرار می‌گیرد؛ مانند قرآن مجید، آینه و شمعدان، تخم‌مرغ رنگی، ماهی قرمز، گل، فال حافظ، شیرینی و موارد مشابه که بسته به عرف و سنت‌های مختلف مناطق گوناگون متفاوت است. سفره هفت‌سین معمولاً تا پایان نوروز در خانه‌ها باقی می‌ماند و برخی افراد در روز سیزدهم نوروز، سبزه و ماهی را به آب می‌سپارند. به‌طور تاریخی، هر یک از عناصر موجود در این سفره می‌تواند نمایانگر آرزوهای سال نو باشد؛ آرزوهایی نظیر سلامتی، باروری، صبر، برکت، موفقیت، خرد و موارد دیگر. برپایی سفره‌ای خاص برای نوروز در گذشته در برخی مناطق ایران و امروزه در ایران و چند کشور همسایه مورد توجه و احترام قرار می‌گیرد. سفره هفت‌سین تنها مختص نوروز نیست و برخی افراد این سفره یا مشابه آن را برای جشن‌های عروسی یا شب یلدا نیز تدارک می‌بینند. تاریخچهٔ این سنت به وضوح مشخص نیست. برخی از محققان اشاره می‌کنند که در گذشته به منظور ارج نهادن به نعمت‌های زمین، سفره‌ای با هفت نماد برای نوروز یا جشن مهرگان تزیین می‌شد که این نمادها می‌توانستند با حروف مختلفی آغاز شوند و نیازی به شروع آنها با حرف «س» نبود. در کتاب المحاسن و الاضداد که به جاحظ نسبت داده می‌شود و همچنین در آثار ابوریحان بیرونی، به سبز کردن هفت نوع غله مختلف برای نوروز در میان ایرانیان اشاره شده است. بیرونی در این باره می‌نویسد: در این روز هر چوبی که خشک شده بود سبز شد و مردم آن را روز نو نامیدند و هر فرد به منظور تبرک، در طشتی جو کاشت. از آن زمان این سنت در میان ایرانیان باقی ماند که در روز نوروز، هفت نوع غله را در هفت استوانه در کنار خانه بکارند.