در پوستین خلق افتادن یک کنایه فارسی است که به معنای غیبت کردن، عیب‌جویی یا بدگویی از دیگران به کار می‌رود. این عبارت در اصل از سعدی، شاعر مشهور ایرانی، گرفته شده و در کتاب گلستان او آمده است. این کنایه به این معناست که فردی در حالی که در پوستین خود است، به بدگویی از دیگران می‌پردازد یا درباره آن‌ها سخنان ناپسند می‌گوید. در واقع، این عبارت نشان‌دهنده این است که شخص به جای تمرکز بر روی خود و رفتارهایش، به انتقاد از دیگران مشغول است. برای مثال، اگر کسی بگوید او در پوستین خلق افتاده است، به این معناست که آن فرد به طور مداوم غیبت دیگران را می‌کند یا درباره آن‌ها بدگویی می‌نماید. در زبان فارسی، این کنایه به طور گسترده‌ای استفاده می‌شود و به عنوان یک مفهوم منفی شناخته می‌شود.