خوش‌اخلاقی و ادب، دو مفهوم اساسی در تبیین رفتارهای پسندیده و مطلوب اجتماعی به شمار می‌روند. خوش‌اخلاقی عمدتاً به خصلت‌هایی نظیر مهربانی، گشاده‌رویی و تعاملات نیکو با افراد اشاره دارد، در حالی که ادب بر رعایت هنجارها و رسوم اجتماعی و ابراز احترام به دیگران، به‌ویژه در عرصه گفتار و کردار، تأکید می‌ورزد. خوش‌اخلاقی شامل مجموعه‌ای از رفتارهای صمیمانه و مثبت است که از فرد سر می‌زند؛ از جمله تبسم، گوش دادن فعال به سخنان دیگران، یاری رساندن در مواقع لزوم، و به‌طور کلی داشتن رویکردی دوستانه و سازنده در مواجهه با محیط پیرامون. در مقابل، ادب مستلزم پایبندی به قوانین و عرف‌های اجتماعی، احترام به پیش‌کسوتان و افراد دارای جایگاه، استفاده از واژگان شایسته و پرهیز از کلام ناپسند یا توهین‌آمیز است. همچنین، ادب به معنای درک و احترام به احساسات دیگران و اجتناب از اعمالی است که ممکن است موجب ناخرسندی آنان شود. تفاوت کلیدی این دو مفهوم در آن است که خوش‌اخلاقی بیشتر ناظر بر جنبه‌های درونی و عاطفی تعاملات انسانی است و می‌تواند در بستر روابط غیررسمی نیز تجلی یابد؛ حال آنکه ادب عمدتاً به نمودهای بیرونی و رفتاری مرتبط با عرف و قوانین رسمی می‌پردازد و اهمیت آن در موقعیت‌های رسمی، و در مواجهه با افراد ناآشنا یا بزرگ‌تر، برجسته‌تر است. با این حال، هر دو واژه به یک هدف مشترک، یعنی ارتقاء سطح رفتارهای شایسته در جامعه، رهنمون می‌شوند.
