سیاره مشتری، پنجمین سیاره از خورشید و تقریباً بزرگ‌ترین سیاره در منظومه شمسی است که جرمی بیش از دو برابر سایر سیارات این منظومه دارد. نوارهای موجود بر روی سطح مشتری و چرخش آن در واقع ناشی از ابرهای سرد و بادی متشکل از آمونیاک و آب هستند که در جوی از هیدروژن و هلیوم معلق‌اند. لکه سرخ بزرگ، نماد معروف سیاره مشتری، طوفانی غول‌پیکر است که بزرگ‌تر از زمین بوده و صدها سال است که در حال فعالیت است. سیاره مشتری توسط چندین قمر احاطه شده و همچنین دارای چندین حلقه است. اما بر خلاف حلقه‌های معروف زحل، حلقه‌های مشتری بسیار ضعیف‌تر بوده و جنس آن‌ها به جای یخ، از گرد و غبار تشکیل شده است. ترکیب این سیاره مشابه خورشید است و عمدتاً از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است. در اعماق جو این سیاره، فشار و دما به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد، به طوری که گاز هیدروژن به حالت مایع در می‌آید و بزرگ‌ترین اقیانوس منظومه شمسی را در سیاره مشتری ایجاد می‌کند. در این اقیانوس، به جای آب، هیدروژن به صورت مایع وجود دارد. این سیاره زمانی شکل گرفت که سایر اجزای منظومه شمسی حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش به وجود آمده بودند. در این دوره، این سیاره با استفاده از نیروی گرانش، گاز و گرد و غبار چرخان را به درون خود جذب کرد و به یک غول گازی تبدیل شد. مشتری بیشترین جرم را در میان باقی‌مانده‌های پس از تشکیل خورشید دارد و جرم آن بیش از دو برابر سایر اجرام منظومه شمسی است. در واقع، مشتری ترکیباتی مشابه یک ستاره دارد، اما رشد آن به حدی نبود که بتواند به حالت شعله‌ور درآید.