کلمه فاصله شخصی به معنای فضای فیزیکی و روانی است که افراد به طور طبیعی بین یکدیگر حفظ می‌کنند. این فاصله نه تنها به تعاملات اجتماعی بلکه به ارتباطات عاطفی نیز مرتبط است. این اصطلاح می‌تواند بسته به فرهنگ، موقعیت اجتماعی و نوع رابطه افراد متفاوت باشد. به عنوان مثال، در برخی فرهنگ‌ها، نزدیک شدن به دیگران در حین گفتگو نشانه نزدیکی و صمیمیت تلقی می‌شود، در حالی که در فرهنگ‌های دیگر این عمل ممکن است به عنوان نقض حریم خصوصی و بی‌احترامی در نظر گرفته شود. این مفهوم به وضوح بر احساس راحتی و امنیت افراد در تعاملات اجتماعی تأثیر می‌گذارد. در واقع، این اصطلاح می‌تواند به عنوان یک سپر محافظتی عمل کند که افراد را از احساس خطر یا ناراحتی ناشی از نزدیکی ناخواسته به دیگران حفظ می‌کند. همچنین، در محیط‌های کاری و اجتماعی، رعایت این فاصله می‌تواند به افزایش کارایی و کاهش تنش‌های بین فردی کمک کند. از این رو، درک و احترام به فاصله شخصی دیگران نه تنها به بهبود روابط اجتماعی کمک می‌کند، بلکه به ایجاد فضایی امن و دلپذیر برای تعاملات انسانی نیز منجر می‌شود. در نتیجه، آگاهی از این مفهوم و رعایت آن در زندگی روزمره می‌تواند تأثیرات مثبت قابل توجهی بر کیفیت ارتباطات و روابط بین فردی داشته باشد.
