پری دریایی در فرهنگ عامه به عنوان یک موجود افسانه‌ای آبزی شناخته می‌شود که دارای سر و بدنی به شکل یک زن زیبا و دمی شبیه به ماهی است. در بسیاری از افسانه‌ها، این موجود به تصویر کشیده می‌شود که در کنار ساحل دریا ایستاده و با یک دست موهای بلندش را شانه می‌زند و در دست دیگرش آینه‌ای را نگاه می‌کند. در داستان‌های مختلف، پریان دریا معمولاً به پیشگویی حوادث آینده می‌پردازند، گاهی به اجبار قدرت‌های فراطبیعی خود را به انسان‌ها می‌دهند و گاهی نیز به انسان‌ها عشق می‌ورزند یا با فریب دادن انسان‌های فانی که عاشق آنها شده‌اند، آنها را به عمق دریا می‌کشانند. شباهت‌هایی میان این افسانه‌ها و داستان‌های سیرن وجود دارد. اگرچه پریان دریا در افسانه‌ها گاهی به عنوان موجوداتی مهربان و خوش‌نام معرفی می‌شوند، اما معمولاً به عنوان موجوداتی پلید و خطرناک شناخته می‌شوند. هدایای آنها معمولاً بدیمنی به همراه دارد و اگر خشمگین شوند، می‌توانند طوفان‌ها و بلایای دیگر را به وجود آورند. به همین دلیل، دیدن یکی از آنها در دریا به عنوان نشانه‌ای از غرق شدن کشتی تلقی می‌شود. برخی از آنها، مانند لورلای در رود راین، با آوازهای دل‌انگیز خود ماهیگیران و دریانوردان را به دریا جذب کرده و باعث غرق شدن آنها می‌شوند. همچنین، برخی دیگر مانند پری دریایی حکاکی شده در سکوی کلیسای زنور در کورنوال انگلستان، جوانان را فریب می‌دهند تا برای زندگی با آنها به اعماق دریا بروند. هانس کریستین اندرسن در داستان معروف خود، که در سال ۱۸۳۶ نوشته شده، به توصیف پریان دریایی می‌پردازد و می‌گوید که آنها فراموش می‌کنند انسان‌ها نمی‌توانند در زیر آب نفس بکشند. در عین حال، برخی دیگر بر این باورند که این پریان از روی کینه و دشمنی، انسان‌ها را غرق می‌کنند. در افسانه‌های متعددی از فرهنگ‌های مختلف، از تمدن آشوریان تا بابل و یونان باستان، حضور دارد. در برخی از افسانه‌های اروپایی، گفته می‌شود که پری دریایی قادر به برآورده کردن آرزوهای انسان‌هاست، و در ژاپن نیز این باور وجود دارد که خوردن گوشت پری دریایی باعث جوان ماندن و زندگی جاودانه می‌شود. برخی از محققان معتقدند که الهام‌بخش خلق چنین افسانه‌هایی، پستانداران آبزی مانند گاوهای دریایی و دوگانگ‌ها هستند که در کنار سواحل دریا به شیردادن به فرزندانشان می‌پردازند و به نوعی شبیه انسان‌ها عمل می‌کنند.
