کلمه قولاق در زبان ترکی آذربایجانی به معنای گوش است و به عنوان نامی برای عضوی از بدن که وظیفه شنیدن را بر عهده دارد، به کار می‌رود. این واژه در فرهنگ و زبان آذربایجانی به وضوح با مفهوم جسمانی و فیزیولوژیکی مرتبط است. اما جالب است که در ادبیات کوچه‌بازاری و عامیانه تهران، معنای این کلمه به طور قابل توجهی تغییر کرده است. در اینجا، قولاق به شخصی قوی هیکل و تنومند اشاره دارد که به دلیل جثه بزرگ و قدرت بدنی‌اش شناخته می‌شود. این تغییر معنایی نشان‌دهنده تأثیر تعاملات فرهنگی و زبانی بر روی واژگان است و چگونه یک کلمه می‌تواند در بافت‌های مختلف فرهنگی بار معنایی متفاوتی پیدا کند.
