لغت نامه دهخدا عیاث. [ ع َی ْ یا ] ( ع ص ) بسیار افسادکننده. ( از اقرب الموارد ). عَیوث. رجوع به عیوث شود. || ( اِ ) شیر بیشه. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). اسد، بجهت شتاب وی در افساد. ( از اقرب الموارد ). عَیوث. رجوع به عیوث شود.
