علی منطلا

احمد بن محمد دِمیاطی، معروف به بَنّاء، عالم شافعی مذهب در قرن یازدهم و دوازدهم و یکی از ارکان طریقت نقشبندیه در مصر به شمار می‌رفت. تاریخ تولد او مشخص نیست. او در دمیاط، شهری واقع در حاشیه شاخه شرقی نیل، به دنیا آمد و دوران کودکی‌اش را در همین شهر سپری کرد. در این مدت، به حفظ قرآن و تحصیل علم نزد مشایخ محلی پرداخت. سپس به قاهره رفت و در آن‌جا تحت نظر شیخ سلطان مَزّاحی و نورالدین علی شَبرامَلِّسی، علوم قرائت و فقه را فراگرفت. او همچنین از استادانی چون نورالدین علی اَجهوری، شمس الدین محمد شَوبَری، شهاب الدین احمد قَلْیوبی، شمس الدین محمد بابلی و برهان الدین ابراهیم میمونی حدیث آموخت. بنّاء سه بار به حجاز سفر کرد. در سفر اول، از برهان‌الدین ابراهیم کورانی حدیث‌هایی شنید و پس از بازگشت به دمیاط، برخی از آثار مهم خود را نوشت. در سفر دوم، پس از انجام مناسک حج، به یمن رفت و در آن‌جا به واسطه احمد بن عَجیل به طریقت نقشبندیه پیوست. او مدتی در خدمت احمد بود تا اینکه اجازه ارشاد دریافت کرد و به دستور او به مصر بازگشت. بنّاء در سومین سفر خود به حجاز، پس از انجام مراسم حج، در مدینه درگذشت و در بقیع به خاک سپرده شد. برخی تاریخ وفات او را سال ۱۱۱۶ و برخی دیگر سال ۱۱۱۷ ذکر کرده‌اند.