نابرخورداری که ریشه‌ای در واژگان فارسی دارد، به معنای محرومیت، بی‌بهره‌گی، و فقدانِ برخورداری از چیزی است. این واژه، در بطن خود، حسرتِ نداشتن و فقدانِ نصیب را به تصویر می‌کشد. این وضعیت، اغلب با احساسِ نارسایی و کمبود همراه است و فرد را از دستیابی به آنچه که شایسته یا مطلوب اوست، باز می‌دارد.
در مفهوم گسترده‌تر، نابرخورداری می‌تواند به جنبه‌های مختلف زندگی فردی و اجتماعی تعمیم یابد. از محرومیت‌های مادی و اقتصادی گرفته تا فقدانِ فرصت‌های تحصیلی، اجتماعی، یا حتی عاطفی، همگی می‌توانند مصادیقی از این وضعیت باشند. این محرومیت‌ها، غالباً ریشه‌های عمیق‌تری دارند و می‌توانند ناشی از عوامل ساختاری، تبعیض، یا شرایط نامساعدِ محیطی باشند.
در نهایت، نابرخورداری صرفاً به معنای نداشتنِ یک چیزِ خاص نیست، بلکه تجربه‌ای چندوجهی از فقدان است که می‌تواند بر سلامت روانی، احساسِ ارزشمندی، و کیفیت کلی زندگی فرد تأثیرگذار باشد. غلبه بر این وضعیت، نیازمند تلاش‌های فردی و همچنین اصلاحاتِ اجتماعی و سیستمی است تا اطمینان حاصل شود که همگان از فرصت‌های برابر برای برخورداری و رشد بهره‌مند می‌شوند.
