معایا که در نسخهٔ مورد اشاره با تلفظ [مَ] و ذکر صیغهٔ عربی (ع ص) آمده است، در ساختار لغت‌نامه‌های جامع فارسی، به شیوه‌ای خاص معرفی شده است؛ به این صورت که تعریف مستقلی برای آن ارائه نشده و خواننده را به مادهٔ قبل ارجاع می‌دهد. این شیوهٔ ارجاع‌دهی، که در تدوین متون مرجع رایج است، معمولاً زمانی به کار می‌رود که واژهٔ مورد نظر یا یک تصریف (صرف) از واژه‌ای است که پیش‌تر به تفصیل شرح داده شده، یا در زمرهٔ تکرارهای ناخواستهٔ واژگانی قرار گرفته که از تعریف اصلی بی‌نیاز است. در نتیجه، اهمیت این مدخل نه در محتوای خودش، بلکه در موقعیت قرارگیری آن در نظام واژه‌شناسی مدنظر تدوین‌کننده است.
تحلیل ساختاری و مفهوم احتمالی
با توجه به ماهیت واژه‌های هم‌ریشه و احتمالاً اصل عربی کلمه، معایا می‌تواند جمع مکسر یا شکلی دیگر از کلماتی باشد که به مفهوم روش‌ها، شیوه ها، حالت‌ها یا معیارها اشاره دارد. در زبان عربی، مشتقات بسیاری از ریشهٔ عین-یاء-واو (ع-ی-و) وجود دارند که به معنای راه و رسم یا طریق به کار می‌روند. ارجاع مستقیم به مادهٔ پیشین نشان‌دهندهٔ این است که در زمینهٔ لغوی آن دوره، احتمالاً معایا به عنوان یک واژهٔ ثانویه یا یک شکل کم‌کاربرد پذیرفته شده که تعریف کامل آن در مدخل اصلی‌تر و پایه‌ای‌تر ارائه شده بوده است.
