لغت نامه دهخدا مباهت.[ م ُ هَِ ] ( ع ص ) دروغ باف. نعت فاعلی مذکر از مباهتة. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). دروغ بافنده و دروغ سازنده. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به ماده بعد شود.
