دم گیلاس، مشابه برگ‌های درخت گیلاس، از ویژگی‌های سرد و خشک برخوردار است. برای بهره‌مندی از خواص درمانی آن، می‌توان دم گیلاس را به صورت جوشانده یا دمنوش مصرف کرد. این میوه در زبان‌های رومی و دمشق به نام قاراسیا و در زبان صربی به نام چراسیا شناخته می‌شود. دم گیلاس، با نام علمی Cerasus avium L، به ساقه نازک و باریکی که میوه گیلاس را به درخت متصل می‌کند، اطلاق می‌شود. این ساقه که به رنگ قهوه‌ای روشن و به صورت مدور و تک شاخه است، دارای خواص دارویی متعددی می‌باشد. این ساقه نازک نقش مهمی در تغذیه و اتصال شکوفه و میوه گیلاس به درخت ایفا می‌کند. هنگام برداشت میوه، دم گیلاس نیز به همراه آن از درخت جدا می‌شود و متأسفانه در بسیاری از خانه‌ها، پس از مصرف میوه، بدون توجه به خواص دارویی ارزشمندش دور انداخته می‌شود. دم‌گیلاس دارای مقادیر بالای پتاسیم است و به همین دلیل خاصیت مدر دارد و برای درمان سنگ کلیه و سنگ‌های مجاری ادراری بسیار مؤثر است. دم آلبالو و دم گیلاس را می‌توان به همراه کاکل ذرت جوشاند و مصرف کرد، زیرا این ترکیب خاصیت ادرارآوری را افزایش می‌دهد و تأثیر بهتری خواهد داشت. برای افراد دیابتی مضر نیست، زیرا قند موجود در آن از نوع سوربیتول است که 70 درصد آن در بدن انسان بدون تبدیل به گلوکز، صرف تولید انرژی می‌شود. این بخش از گیاه حاوی ترکیباتی نظیر فلاونوئیدها و کاروتنوئیدها و همچنین مواد معدنی مانند فسفر است. این ترکیبات با کنترل ضربان قلب و کاهش کلسترول بد، خطر ابتلا به حملات قلبی را کاهش می‌دهند. مصرف گیلاس و محصولات آن برای تقویت عضلات بسیار مفید است. در دم گیلاس و محصولات آن، آنتی‌اکسیدان‌های مختلفی وجود دارد که در بهبود بینایی مؤثر هستند. همچنین، این ترکیبات از چشم در برابر التهاب، خشکی و عفونت‌های چشمی محافظت می‌کنند.
