واژه‌ی فیاران در زبان فارسی، اسمی مرکب است که به بخشی از ترازوهای سنتی اشاره دارد. این اصطلاح در منابع معتبر لغوی، از جمله کتاب منتهی الارب که از فرهنگ‌نامه‌های کهن و ارزشمند عربی به فارسی محسوب می‌شود، به‌عنوان معیاری برای سنجش و سنجیدن ثبت شده است. از نظر ساختاری، فیاران به آن قسمت از ترازو اطلاق می‌شود که دارای دو شاخه یا دو زبانه است. این دو شاخه نقش اساسی در نگهداری و تعادل پیمانه‌ها یا کفه‌های ترازو ایفا می‌کنند و امکان اندازه‌گیری دقیق وزن اجسام را فراهم می‌سازند. این طراحی ساده اما کارآمد، نشان‌دهنده‌ی دقت و ظرافت در ابزارهای اندازه‌گیری قدیمی است.
کاربرد این واژه امروزه بیشتر در متون تاریخی، ادبی و تحقیقات مربوط به تاریخ علم و فناوری مشاهده می‌شود. بررسی آن نه‌تنها بر غنای زبان فارسی تأکید دارد، بلکه گویای پیشینه‌ی کهن ایرانیان در علم مقیاس و سنجش است. بنابراین، فیاران تنها یک نام نیست، بلکه نمادی از دانش و صنعت دیرینه‌ی این سرزمین محسوب می‌گردد.
