واژه فخیری در زبان فارسی به معنای نازیدن و فخر کردن به خوی نیکو و ویژگی‌های مثبت است و بار معنایی بسیار غنی و متنوعی دارد. این واژه نشان‌دهنده حالتی است که فرد به خود و صفات برجسته‌اش افتخار می‌کند و با احساس سربلندی و ارزشمندی به خصوصیات خوب خود یا خانواده‌اش می‌نگرد.
از نظر معنایی، فخیری شامل چند مفهوم مهم است:
نازیدن: این مفهوم به معنای خود را برتر دانستن یا به ویژگی‌های خوب و برجسته خود افتخار کردن است. در این حالت، فرد احساس می‌کند که صفات نیکوی او امتیاز ویژه‌ای به او می‌بخشد و این موضوع باعث می‌شود که با اعتماد به نفس و غرور مثبت به خود نگاه کند.
افزون داشتن کسی بر کسی در فخر: این معنا به برتری و امتیاز دادن به یک فرد نسبت به دیگری اشاره دارد که بر اساس ویژگی‌هایی مانند دانش، توانایی، مقام یا دارایی صورت می‌گیرد و هدف آن نشان دادن برتری و ارزشمندی فرد نسبت به دیگران است.
مباهات به مناقب و مکارم و حسب و نسب: این بخش از معنا به افتخار کردن به ویژگی‌های مثبت و برجسته خود یا خانواده‌اش اشاره دارد. گاهی این فخر صرفاً به صفات فردی محدود نمی‌شود، بلکه شامل افتخار به پیشینیان، نیاکان و نسب خوب نیز می‌گردد. این نوع افتخار می‌تواند بر اساس مناقب اخلاقی، دستاوردهای اجتماعی یا سابقه خانوادگی باشد.
