فتالیدن

لغت نامه دهخدا

فتالیدن. [ ف َ / ف ِ دَ ] ( مص ) از جای اندرآهختن و از جای بکندن. ( فرهنگ اسدی ). کندن. || ریختن. ( برهان ). افشاندن و تکان دادن. ( فرهنگ اسدی ):
باد برآمد به شاخ سیب شکفته
بر سر میخواره برگ گل بفتالید.عماره مروزی. || دریدن و شکافتن. ( برهان ):
که با خشم چشم ار برآغالدت
به یک دم هم از دور بفْتالدت.اسدی.|| پریشان کردن وپراکنده کردن. || از هم جدا کردن و گسستن. ( برهان ). رجوع به فتال شود.

فرهنگ معین

(فَ یا فِ دَ ) (مص م. ) ۱ - از جا کندن.۲ - ریختن، افشاندن. ۳ - دریدن، شکافتن. ۴ - از هم گسستن. ۵ - پریشان کردن، پراکنده کردن.

فرهنگ عمید

۱. شکافتن، دریدن.
۲. افشاندن، پراکنده کردن: باد برآمد به شاخ بید شکفته / بر سر می خواره برگ گل بفتالید (عمارۀ مروزی: شاعران بی دیوان: ۳۵۶ ).

ویکی واژه

از جا کندن.
ریختن، افشاندن.
دریدن، شکافتن.
از هم گسستن.
پریشان کردن، پراکنده کردن.