غُویار، با تلفظ و املای عربیِ همان نام، در واقع صورتِ معرَّب‌شدهٔ واژهٔ فارسی گویار است. این نام، اعم از اینکه به عنوان یک نام خاص برای مکان‌های جغرافیایی به کار رفته باشد یا در متون کهن از آن یاد شده باشد، ریشه در زبان فارسی دارد و عربی‌سازی آن، نمونه‌ای از تأثیر و تأثرهای زبانی و فرهنگی رایج در طول تاریخ است. برای دستیابی به اطلاعات موثق و جزئیات بیشتر در مورد این نام، از جمله کاربردهای تاریخی و جغرافیایی آن، می‌توان به منابع معتبر مراجعه نمود. مراجعه به مدخل گویار در فرهنگ‌های نام‌ها و اماکن، همچنین بررسی مدخل مربوطه در فرهنگِ معتبر المنجد فی الأعلام که به معرفی اعلام و نام‌های مشهور می‌پردازد، می‌تواند راهگشا باشد.
در نتیجه، با وجود نگارش این نام به شکل غویار در برخی متون عربی، اصل و ریشهٔ آن کاملاً فارسی است و برای فهم دقیقِ مفهوم و دامنهٔ کاربرد آن، تتبع در منابع اصلی و تخصصی هر دو زبان، هم گویار در متون فارسی و هم غویار در منابع عربی، ضروری به نظر می‌رسد. این رویکرد، تصویر کامل‌تری از سیر تحول و کاربرد این نام در اختیار پژوهشگر قرار خواهد داد.