لغت نامه دهخدا
( عمدةالدین ) عمدةالدین. [ ع ُ دَ تُدْ دی ] ( ع اِ مرکب ) ( از: عمدة + دین ) تکیه گاه دین. این ترکیب به عنوان لقب برای فقها و دانشمندان علوم دینی بکار میرفت.
عمدةالدین. [ ع ُ دَ تُدْ دی ] ( اِخ ) محمدبن اسعدبن محمدبن حسین بن قاسم عطاری طوسی، مکنی به ابومنصور و ملقب به عمدةالدین و مشهور به حفدة. فقیه شافعی نیشابوری در قرن ششم هجری. خاقانی قصیده ای در مرثیه این عمدةالدین دارد که یک بیت آن نقل میشود:
ز انفاس عمدةالدین در شرق و غرب بود
با امت استقامت و با ملت انتظام.
رجوع به ابومنصور حفده، و مآخذ ذیل شود: ریحانة الادب ج 1 ص 332، تاریخ ابن خلکان ج 2 ص 45 و طبقات الشافعیة ج 4 ص 65.
