لغت نامه دهخدا ( عباهلة ) عباهلة. [ ع َ هَِ ل َ ] ( اِخ ) ملوک حمیر که در اسلام هم بر ملک خود گذاشته شدند. ( از لسان العرب ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( اقرب الموارد ). || الاقیال المقرون علی ملکهم فلم یزالوا عنه. ( اقرب الموارد ) ( لسان العرب ).
