لغت نامه دهخدا ( طهاءة ) طهاءة. [ طَ ءَ ] ( ع اِ ) طهاءة؛ اخص من الطهاء، یقال: ما فی السماء طهاءةٌ؛ یعنی نیست در آسمان یک پاره ابر. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
