واژه‌ی طایح صفتی عربی است که در زبان فارسی به‌کار رفته و به معنی هالک یا نابودشده می‌باشد. این واژه همچنین برای اشاره به کسی یا چیزی که در آستانه‌ی نابودی قرار دارد نیز استفاده می‌شود و بر وضعیتی خطرناک و نزدیک به زوال دلالت می‌کند. در متون کهن و فرهنگ‌نامه‌های معتبر عربی از جمله اقرب‌الموارد، این واژه علاوه بر معانی فوق، به مفهوم سرگشته و آشفته‌حال نیز تعبیر شده است. بنابراین، طایح می‌تواند هم بر نابودی فیزیکی و هم بر سردرگمی و حیرت روحی چه به صورت واقعی و چه به صورت مجازی اشاره داشته باشد. با توجه به این تعاریف، کاربرد این واژه در متون ادبی و تاریخی اغلب در توصیف احوال افراد و گروه‌های گرفتار در بحران یا اشیاء در حال تخریب بوده است. شناخت دقیق چنین واژه‌هایی در درک بهتر متون کلاسیک و حفظ دقت در ترجمه و تفسیر آن‌ها نقش بسزایی دارد.